December 2019
Kerst komt eraan, het einde van een kalenderjaar is in zicht.
Altijd weer een moment van mijmeren en overpeinzen, ik denk dat iedereen op zijn of haar manier de balans opmaakt in deze tijd.
Wat was nu tekenend voor dit jaar, wat is opgevallen, wat heb ik geleerd? Daaruit volgen dan vaak weer voornemens voor het volgende kalenderjaar. En daarvan weten we weer dat ze ongeveer drie weken standhouden, terwijl nieuw gedrag tenminste 100 dagen nodig heeft om een beetje ‘in te slijten’.
So much voor goede voornemens, maar hey, blijf ze maken en zet door na die derde week. En organiseer hulp en steun zodat je genoeg tijd neemt om die nieuwe ‘groef’ te vinden.
Mijn eigen thema in 2019 heeft te maken met afscheid nemen en loslaten, met opnieuw kiezen waar ik mijn energie op wil richten. Dat thema speelt al een paar jaar en krijgt steeds meer vorm. En soms gebeurt er iets waardoor het proces weer een ‘zwieper’ krijgt.
Het betekent dat ik meer nadenk over dingen en mensen die mij echt blij maken en waar ik energie van krijg. Gevolg hiervan is dat ook duidelijk wordt welke dingen en mensen staan voor ‘ballast’, zorgen en disbalans. Hmm, en dan wordt het lastig en kom ik op het onderwerp van dit blog, de darlings.
Darlings kunnen mensen zijn, maar ook dingen of verworvenheden. Doorgaans heb je er juist veel energie in gestoken om ze te verkrijgen of behouden en dat is natuurlijk precies waarom het je darlings zijn en het zo moeilijk is ze weer los te laten. De reden om het toch te doen is tweeledig. Ten eerste: je hebt maar beperkt tijd en ruimte in dit leven, dus je kunt niet blijven stapelen maar moet keuzes maken. Ten tweede: het verschaft je de ruimte om nieuwe zaken te zien en te omarmen. En dat is heel verfrissend en schept weer kansen voor nieuwe inzichten en avonturen.
Wat triggerde bij mij deze ‘opruimwoede’ in mijn hoofd?
Op 1 juni van dit jaar ben ik ongelukkig gevallen en scheurde mijn enkelbanden van mijn linker enkel. Een behoorlijk gecompliceerde blessure, want er was ook een stukje bot afgescheurd. Kortom: 10 dagen in een spalk (en rolstoel), daarna 5 weken tape en flink wat sessies bij de fysio.
De inzichten waren opeenvolgend
Ten eerste: Eigen schuld, want ik was onoplettend omdat ik liep te rennen en te haasten…
Vraag: waarom loop ik eigenlijk zo te rennen? Antwoord: het is uit gewoonte, omdat er altijd 1000 dingen lijken moeten (in mijn hoofd dan), omdat het leven veel te volgestouwd is met spullen, hobby’s, activiteiten, vermeende verplichtingen en klusjes die al te lang zijn blijven liggen
Ten tweede: Wat onhandig om in een huis te zitten waar elke kamer zijn eigen hoogteniveau heeft? De eerste 10 dagen heb ik voornamelijk op mijn achterwerk door het huis gekropen
Oké, dit is een tijdelijk ongemak voor mij, even doorbijten. tegelijkertijd begreep ik wel beter hoe dit voor mijn partner is. Hij heeft namelijk MS en er zijn dagen dat hij veel pijn en ongemak ervaart, waardoor hij niet kan doen wat hij zou willen. Bij een aanval kan hij een paar weken nauwelijks lopen en heeft dus ook veel hinder van de opstapjes is dit huis.
Deze inzichten betekenen voor ons dat begin 2020 ons prachtige huis in de verkoop gaat; het huis dat staat voor mijn jeugddroom (“ooit wil ik wonen in een witte rietgedekte boerderij”), voor ruimte en vrijheid, voor grote feesten en zelfs een trouwerij in de boomgaard, voor voldoende plek voor onze dieren en voor nog veel meer.
Maar ook: de zorg voor de bomen, de tuin en het huis zelf. Altijd bezig zijn met, in en om het huis; zoals bij alles gaat het ook ten koste van andere dingen. Wat hoop ik dat deze verandering brengt? Vooral meer tijd en rust, want de nieuwe wens is een onderhoudsvrij huis, waar het ook gemakkelijk leven is als je minder goed ter been bent. Een huis of bungalow met een mini-tuin (BBQ-tje met 6 man is genoeg), liefst dicht bij winkels en restaurantjes, meer tijd om te reizen en met onze boot op pad te gaan.
En zo werkt het met de “darlings“: Ooit naarstig nagestreefd, en uiteraard zijn ze je nog steeds lief.
Toch is er soms iets veranderd in de tijd, de omstandigheden of in jouzelf, waardoor ze je uiteindelijk gevangen houden in een status quo, die niet meer brengt wat je nodig hebt.
Bye bye darling
